“Don’t be ashamed, we’re nothing but friends together, here” *

*A quote from Ben Prestage after an entertaining encounter with his friend Jack (Daniels)

Zondagnamiddag en café ’t Goor is weer omgetoverd tot een heuse juke-joint . Ik begrijp eigenlijk niet, waarom het niet stormloopt in deze tent. De sfeer is er gemoedelijk, het inkomgeld bedraagt amper vijf euro, en uitbaters en organisatoren zijn uitermate symphatiek. Nu moet ik stoppen met de lof, of geen mens gelooft het nog. Maar toch is het zo, vraag maar na bij diegenen die er al geweest zijn. En op zondagnamiddag kan je er voor een ampel frituurbudgetje varkensribbetjes met bonen en koolsla verorberen, je moet dus geeneens meer koken als je van je concertje thuis komt. Bluestarieven in een bluessfeer, mijn gedacht. Meer moet dat niet zijn.
Tot zover deze dienstmededeling.

Niemand is er meer op zijn plaats in deze fijne biotoop dan de volledige one-man band van Ben Prestage. Hij is van de soort mensen die het meteen door hebben dat ze in een O.K.- omgeving zijn beland. Hij ontmantelt ogenblikkelijk zijn afweerschild en zit binnen de kortste keren met Jan en alleman aan de toog te keuvelen. Grapjas als hij is, kan je hem geen twee volle seconden na mekaar ernstig zien kijken. En dat weerspiegelt zich ook in zijn show. Ernst en artistiekerige zelfvoldaanheid zijn ver van ’s mans bed. Tussen de nummers door schampert hij erop los, als een echte stand-up comedian. Of ter inleiding van een gospelsong persifleert hij één van die typisch amerikaanse donderprekers die alle onheil des werelds over de gelovige hoofden uitgiet, als ze zich niet gauw ontdoen van hun aardse vergankelijke eigendommen, middels ze aan de kerk te schenken.

Bij dit alles zou je nog gaan over het hoofd zien dat Ben tevens een erudiet man is, die moeilijkere onderwerpen niet schuwt, en ...bovenal dat hij een beslagen muzikant is, met een repertorium waarmee je een brug legt van hier tot in Tokio. Zijn gitaartechniek is verbluffend te noemen, in acht nemend dat hij terwijl ook nog zijn drumstel moet bedienen en zingen of mondharmonica spelen. Een kwestie van synchronisatie, een simpel woord voor iets dat honderden vlieguren oefening eist. Hij meestert alle bluesstijlen, delta, chicago, swing, northern hills, piedmont, …en alle gitaartechnieken, fingerpicking, flatpicking, tapping, slide in standaard en open, … enz… en dat op materiaal dat niet met zich laat sollen. Hij brengt niks nieuws onder de zon met zijn cigarbox-2bezemstelen gitaar, maar de klanken die hij eruit haalt, zijn toch enigszins innovatief te noemen.

De man zit vol van practical jokes. Soms eindigt hij een nummer alsof het een ouwe grammofoonplaat is, die in de laatste groef blijft hangen, of laat hij ogenschijnlijk per ongeluk zijn gitaar vallen, waarbij hij ze op twee centimeter van de grond opvangt met een perfect zeven akkoord in de grabbel.

Dat zijn repertorium haast onbeperkt is, blijkt uit het feit dat er hooguit tien nummers zijn die hij bij elke gig speelt, dit om de show enigszins te sturen. De overige songs zijn een keuze geleid door de omstandigheden of door het publiek. Straffe gast, zou men zo kunnen zeggen. Ik denk dat hij in een totaal van drie sets zo ongeveer drie uur heeft gespeeld. En ware het niet dat zijn vriend Jack Daniels hem vervoegde op het podium was hij nu nog bezig geweest.
Wie Prestage gemist heeft in (ge)Varenwinkel in de Crossroads, Antw. en hier in Gooreind, heeft nog één kans : woensdag 9 september in Den Bromfiets te Bonheiden. Be there ! Ander moet je naar New Smyrna Beach in Florida. Suit yourself.

witteMVS